دیابت نوع 1 (T1D) یک بیماری مزمن است که با تولید ناکافی یا عدم تولید انسولین به دلیل تخریب خود ایمنی سلول های بتا (β) در پانکراس ایجاد می‌شود. زمانی به آن “دیابت کودکی” می‌گفتند زیرا این بیماری اغلب در کودکان رخ می دهد، اما می‌تواند در بزرگسالان نیز ایجاد شود. بر اساس گزارش فدراسیون بین المللی دیابت، تخمین زده می‌شود که تا سال 2045 حدود 700 میلیون بزرگسال از دیابت رنج می برند. اگرچه علت دقیق دیابت ناشناخته باقی مانده است، فرض بر این است که عوامل ژنتیکی، عوامل محیطی و قرار گرفتن در معرض ویروس های خاص در ایجاد T1D نقش دارند. تا به امروز، انسولین اگزوژن رایج ترین درمان برای T1D است.
در میان چندین روش درمانی، پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) برای اختلالات خودایمنی به دلیل تعدیل ایمنی، بازسازی و مهاجرت به بافت آسیب دیده پس از تزریق، روشی امیدوار کننده است. در مطالعه ای ایمنی و اثربخشی تزریق داخل وریدی سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان اتولوگ را در بیماران T1D تازه تشخیص داده شده ارزیابی کرد. 21 بیمار که معیارهای مطالعه را داشتند وارد مطالعه شدند و به طور تصادفی برای دریافت MSCs یا دارونما تقسیم شدند. هر بیمار در گروه آزمایشی دو دوز از سلول های بنیادی مزانشیمی دریافت کرد و حداقل یک سال پس از پیوند تحت نظر قرار گرفت.نتایج نشان داده است که این پیوند بی خطر بوده و تعداد اپیزودهای هیپوگلیسمی را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی باعث بهبود هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c)، تغییر الگوی سیتوکین های سرم از پیش التهابی به ضد التهابی، افزایش تعداد سلول های T تنظیمی در خون محیطی و بهبود کیفیت زندگی شد. پیوند اولیه سلول های بنیادی مزانشیمی به طور قابل توجهی سطوح HbA1c و پپتید C را بهبود بخشید و سیتوکین های پیش التهابی را به سایتوکاین های ضد التهابی تغییر داد. همچنین، ورزش همراه با پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی باعث بهبود شاخص های گلیسمی و ایمونولوژیک شد.
روی هم رفته، پیوند اتولوگ MSC ایمن و مؤثر است و پیوند زودهنگام آن یک درمان امیدوارکننده در کودکان مبتلا به T1D تازه تشخیص داده شده است که از دوره های هیپرگلیسمی رنج می برند.
